Wysokość zadośćuczynienia za krzywdę pracownika spowodowaną mobbingiem

Każda sprawa, której przedmiotem jest mobbing ostatecznie koncentruje się na wysokości zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez pracownika. W sytuacji gdy dojdziemy do przekonania, że zdarzenia, które miały miejsce w pracy noszą znamiona mobbingu (tj. uporczywe i długotrwałe nękanie lub zastraszanie pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników) musimy ,,wymiarkować” krzywdę jakiej na skutek tych zachowań doznał pracownik. Pracownik ma przecież wskazać w pozwie kwotę, której się domaga. Kodeks pracy przewiduje ogólnie, że pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Dalszych wskazówek co do odpowiedniej sumy pieniężnej należy szukać w orzecznictwie, stąd chciałabym zwrócić uwagę na jedno z orzeczeń, a mianowicie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2007 r. sygn. akt II PK 228/06, którego konkluzje mogą okazać się bardzo przydatne, dla pracowników jak i dla orzekających sądów, przy ocenie wysokości dochodzonego i zasądzanego zadośćuczynienia. Otóż Sąd Najwyższy wskazał, że zadośćuczynienie prawa pracy za doznaną krzywdę wskutek mobbingu przysługuje tylko wówczas, gdy mobbing spowodował rozstrój zdrowia, którego kompensata obejmuje zarówno wymierne (majątkowe), jak i niewymierne następstwa takiej krzywdy, przez które należy rozumieć:

         Element niemajątkowy w postaci:

• stopnia wywołanych cierpień psychicznych lub fizycznych, ich intensywności i czasu trwania,
• nieodwracalności następstw doznanych krzywd,
• naprawienia poczucia krzywdy w sferach psychicznej i psychologicznej osoby poszkodowanej,

         Element majątkowy w postaci:

• zrekompensowania wydatków majątkowych w postaci kosztów koniecznego leczenia, 
• pokrycia kosztów przekwalifikowania do innego zawodu,
• przyznania odpowiedniej renty w razie utraty zdolności do pracy wskutek mobbingu.

Sąd Najwyższy nakazał również uwzględniać, przy zasądzaniu zadośćuczynienia, że owo świadczenie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, ukierunkowanych na utrzymanie dotychczasowych warunków i stopy życiowej osoby poszkodowanej, której rozstrój zdrowia powinien być skompensowany przez przyznanie odpowiedniej sumy, która jednak nie polega na wzbogaceniu osoby poszkodowanej, ale na wyrównaniu krzywdy spowodowanej rozstrojem zdrowia wskutek mobbingu. W ten sposób Sąd Najwyższy przedstawił wytyczne jakimi należy kierować się w miarkowaniu wysokości zadośćuczynienia.