Zgodnie z art. 183b § 1 pkt 2 w zw. z art. 183a
§ 1 k.p. za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu uważa się
różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn,
w szczególności: płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość,
przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne,
wyznanie, orientację seksualną, bez względu na zatrudnienie na czas określony
lub nieokreślony albo w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy, którego
skutkiem jest m.in. niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub
innych warunków zatrudnienia.
Co to oznacza dla pracownika?
Pracownik, który wywodzi swoje
roszczenie z faktu naruszenia wobec niego zakazu dyskryminacji obowiązany jest
wskazać przyczynę nierównego traktowania, np. wiek, niepełnosprawność,
zatrudnienie na czas określony. Brak uprawdopodobnienia tej przyczyny
(niedozwolonej przyczyny) będzie skutkować oddaleniem powództwa pracownika.
Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 2015 roku, sygn. akt I PK 339/14, wskazał,
że niekorzystne
ukształtowanie wynagrodzenia za pracę jest naruszeniem zasady równego
traktowania w zatrudnieniu tylko wtedy, gdy jest skutkiem różnicowania sytuacji
pracowników z jednej lub kilku przyczyn wskazanych w art. 183a k.p. Stanowisko takie
prezentuje Sąd Najwyższy również w wyroku z dnia 2 lipca 2012 r., I PK 48/12, oraz z dnia 2 października
2012 r., I PK 82/12, OSNP 2013 nr 17-18, poz. 202).
Jeśli
zatem pracownik zarzuca pracodawcy naruszenie przepisów dotyczących zakazu
dyskryminacji i domaga się zastosowania przepisów o równym traktowaniu w
zatrudnieniu, to powinien wskazać przyczynę, ze względu na którą dopuszczono
się wobec niego aktu dyskryminacji oraz okoliczności dowodzące nierównego
traktowania z tej przyczyny (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 9 stycznia
2007 r., II PK
180/06, OSNP
2008 nr 3-4, poz. 36; z dnia 18 sierpnia 2009 r., I PK 28/09, z dnia 21 stycznia 2011
r., II PK 169/10, z dnia 10 maja 2012 r., II PK 227/11, OSNP 2013 nr 9-10, poz.
107; z dnia 14 maja 2014 r., II PK 208/13).
Komentarze
Prześlij komentarz